Najčešća pitanja o Kraljevskom domu

Kada je preminuo Kralj Petar II, njegov jedini sin, Prestolonaslednik Aleksandar, postao je novi Kralj. Prenos Kraljevstva bio je momentalan, bezuslovan i neopoziv.

Dok je Kralj živ, njegov najstariji sin je Prestolonaslednik, bez obzira na to da li je punoletan ili ne. U trenutku smrti Prestolonaslednikovog oca Kralja Petra II, Prestolonaslednik postaje Kralj i starešina Kraljevske porodice.

Starešinstvo nad Kraljevskom porodicom i funkcija, kao i dostojanstvo Kralja spojeni su u istoj ličnosti. Nj.K.V. Prestolonaslednik Aleksandar trenutno ne koristi zvanično titulu Kralja, ali to nema nikakvog uticaja na njegov položaj i prava. Položaj i pravo Kralja mogu se napustiti samo činom formalne abdikacije, u kom slučaju dotadašnji Prestolonaslednik automatski postaje novi Kralj.

Nasleđe se prenosi u muškoj primogenituri, što znači od oca na najstarijeg sina, sve dok postoji direktna linija nasleđivanja. Ako se direktna linija prekine, načelo primogeniture se ponovo uspostavlja po starešinstvu prvorodstva među braćom poslednjeg Monarha.

To znači da redosled rođenja dece Monarha uslovljava redosled njihovog prava na nasleđe prestola i da po tom načelu ne postoji komponenta izbora niti autonomne volje. U slučaju formalne abdikacije bilo kog člana Kraljevske porodice na njegovo mesto u redosledu nasleđivanja, to mesto automatski pripada sledećem članu Kraljevske porodice po starešinstvu prvorodstva.

Izuzetno, ovo se pravilo može i drugačije urediti voljom Monarha koji nema direktnog potomstva.

U Kraljevskoj porodici Srbije, po stanju meseca oktobra 2007. godine, redosled nasleđivanja je sledeći:

Monarh (Aleksandar II) (17. juli 1945. godine)

1. Nj.K.V. Princ Petar, sin Nj.K.V. Prestolonaslednika Aleksandra 1980. –
2. Nj.K.V. Princ Filip (blizanac) sin Nj.K.V. Princa Aleksandra 1982. –
3. Nj.K.V. Princ Stefan 2018. –
4. Nj.K.V. Princ Aleksandar (blizanac) sin Nj.K.V. Prestolonaslednika Aleksandra 1982 –
5. Nj.K.V. Princ Nikola , sin Nj.K.V. Princa Tomislava 1958 –
6. Nj.K.V. Princ Đorđe, sin Nj.K.V. Princa Tomislava 1984 –
7. Nj.K.V. Princ Mihajlo, sin Nj.K.V. Princa Tomislava 1985 –
8. Nj.K.V. Princ Vladimir, sin Nj.K.V. Princa Andreja 1964 –
9. Nj.K.V. Princ Dimitrije, sin Nj.K.V. Princa Andreja 1965 –

Kraljevska porodica Karađorđević ima svoju Stariju liniju koja proizilazi direktno od Karađorđa preko njegovog sina Kneza Aleksandra, unuka Kralja Petra I, praunuka Kralja Aleksandra I, čukununuka Kralja Petra II i čukun-čukununuka, sadašnjeg starešine Kraljevske porodice, Aleksandra II.

Starija linija takođe uključuje sve direktne potomke bilo kog Kralja iz porodice Karađorđević, što se u ovom trenutku odnosi na direktne potomke Kralja Aleksandra I i Kralja Petra II. Starija linija Kraljevske porodice danas se grana na tri strane. Granu blaženopočivšeg Kralja Petra II koja je vladajuća i danas je predstavljaju Nj.K.V. Prestolonaslednik Aleksandar II, njegovi sinovi Prinčevi Petar, Filip i Aleksandar i njegova supruga Princeza Katarina.

Granu blaženopočivšeg Kraljevića Tomislava predstavljaju njegovi sinovi Princ Nikola sa svojom suprugom Princezom Ljiljanom i kćerkom Princezom Marijom, Prinčevi Đorđe i Mihajlo, kćerka Princeza Katarina (g-đa Dezmonda de Silve) i Princeza udova Linda. Granu blaženopočivšeg Kraljevića Andreja predstavljaju njegovi sinovi Princ Vladimir sa svojom suprugom Princezom Brigitom, Princ Dimitrije i kćerke Princeze Tatjana i Lavinija, kao i njegova Princeza udova Eva Marija.

Starešina grane blaženopočivšeg Kraljevića Tomislava je Nj.K.V. Princ Nikola.Starešina grane blaženopočivšeg Kraljevića Andreja je Nj.K.V. Princ Vladimir.

Mlađa linija Kraljevske porodice Karađorđević, koja nema nikakvih naslednih prava, potiče od Karađorđa, a nastavlja se preko njegovog sina Kneza Aleksandra i njegovog sina Kneza Arsena i unuka Kneza Pavla, do praunuka Kneza Aleksandra. Tu liniju danas predstavlja Nj.K.V. Knez Aleksandar sa svojom suprugom Kneginjom Barbarom, njegovi sinovi Kneževi Dimitrije, Mihailo, Sergije, Dušan, njegova kćerka Jelena, kao i njegova sestra Kneginja Jelisaveta (g-đa Manuel Uljoa).

Starešina Kraljevske porodice Prestolonaslednik Aleksandar, nesporni je autoritet za članove Kraljevske porodice i njihov ukupan status u Kraljevskoj porodici proizilazi iz njegove volje. Starešina Kraljevske porodice Prestolonaslednik Aleksandar je zaštitnik članova porodice, a oni su dužni da poštuju njegov položaj i odluke. Odnosi u Kraljevskoj porodici regulišu se porodičnim Pravilnikom za članove porodice koji propisuje Monarh. Čast Starešine porodice, čast je čitave Kraljevske porodice, prestola i Krune.

Ogrešenje o čast Starešine Kraljevske porodice ravno je ogrešenju o Kraljevsku porodicu, presto i Krunu. U slučaju teših ogrešenja o čast Kraljevske porodice, Starešina može da donese odluku o suspenziji titule i ranga člana Kraljevske porodice, uključivo i isključenje iz sastava Kraljevske porodice. Takva odluka obavezuje čitavu Kraljevsku porodicu, sve do okončanja procedure predviđene Pravilnikom.

Važnost i primena Pravilnika ne zavise od faktičke vlasti Kralja. Starešina Kraljevske porodice je Prestolonaslednik Aleksandar. On je izvor legitimiteta svih članova porodice. Bez Starešine ne postoji ni Kraljevska porodica, niti njeni članovi mogu imati privilegiju ranga i titule sami po sebi.

Svaki član Kraljevske porodice može imati titulu i rang. Pod titulom se podrazumeva kvalifikacija „Kraljevsko Visočanstvo“ koja po dosadašnjoj praksi pripada svakom članu Kraljevske porodice. Rang je naziv koji odlukom Starešine i odredbama Pravilnika pripada pojedinim članovima Kraljevske porodice, bilo po osnovu rođenja, bilo po osnovu volje Starešine Kraljevske porodice.

Po Pravilniku, svi sinovi Monarha su Prinčevi (ili Kraljevići), a svi ostali članovi Kraljevske porodice, Kneževi i Kneginje. Međutim, kako je poslednja verzija Pravilnika doneta još 1930. godine kada je broj članova Kraljevske porodice bio mnogo manji, postojeća praksa koju primenjuje Kruna nešto je drugačija. Tako se sinovi Starešine oslovljavaju kao Prinčevi, naslednik Krune je Princ-Naslednik (ili Kraljević-Naslednik), a svi pripadnici Starije linije Kraljevske porodice imaju rang Princa ili Princeze. Pripadnici Mlađe linije imaju pravo na rang Kneza i Kneginje.

Ženski potomci članova Kraljevske porodice imaju pravo na titulu i rang po osnovu članstva u Kraljevskoj porodici samo do udaje. Posle toga, praksa je da Starešina Kraljevske porodice odobri ličnu titulu i rang ženskim potomcima Kraljevske porodice, ali bez prava prenosa na supruga ili potomstvo.

Praksa je bila različita. Srpski vladari su po pravilu bili miropomazani (izuzetak je Knjaz Milan Obrenović II, koji je bio već teško oboleo kada je stupio na presto), ali je samo Kralj Petar I i krunisan i miropomazan. Kraljevi Aleksandar I i Petar II nisu ni krunisani ni miropomazani.

Čin miropomazanja je Sveta tajna, dok je čin krunisanja ritual. Kraljevski znaci ili regalije, načinjeni su za krunisanje Kralja Petra I 1904. godine i nalaze se u Istorijskom muzeju Srbije u Beogradu. Tu spadaju kraljevska kruna, skiptar, šar i kraljevska porfira (ogrtač postavljen hermelinom).

Namesnici upravljaju u ime Kralja, a ne umesto Kralja. Privilegije koje poseduje Kraljeva ličnost ne mogu se preneti na Namesnike, kao ni prerogativi Krune. Posebne privilegije Namesnika ni na koji način ne narušavaju niti zamenjuju privilegije Kralja. Shodno tome, postojanje Namesništva ne znači upražnjenost prestola.

Kralj Petar II nije nikada abdicirao. Akt o abdikaciji je formalni čin, koji mora postojati u pismenoj formi i biti propisno posvedočen i overen. Stupanjem na snagu akta o abdikaciji Kralja, po pravilu Prestolonaslednik momentalno preuzima funkciju i vlast Kralja.

U Srbiji nema direktnih živih potomaka drugih nacionalnih Kraljevskih porodica. Nj.K.V. Prestolonaslednik Aleksandar po višestrukoj liniji indirektno vuče poreklo od prednemanjićkih srpskih župana, kao i od ranih Nemanjića (od Stefana Nemanje do Kralja Dragutina) i ranih bosanskih Kotromanića.

Crnogorski vladarski rod Petrovića – Njegoša ima direktno potomstvo u ličnosti Princa Nikole Petrovića – Njegoša i njegovoj deci, Princu Borisu i Princezi Altinaj, a po ženskoj liniji u postojećim generacijama Karađorđevića.

Po Osnivačkom aktu od 15. februara 1992. godine, savetodavna tela Krune su: Krunsko veće, Krunski savet i Krunski kabinet (osnovan kasnije). Krunsko veće je uže telo sa najviše deset članova (ne računajući članove Kraljevske porodice) koji se imenuju od strane Krune na neodređeno vreme. Krunsko veće se bavi dnevnim poslovima Krune.

Krunski savet je šire telo sa najviše 30 članova, koje Kruna imenuje sa doživotnim mandatom. Ovo se telo bavi strateškim pitanjima od najvećeg značaja za sudbinu naroda, države i Krune. Članove Saveta Kruna imenuje sa liste kandidata koju predlaže sam Savet. Kruna može, po potrebi, izvršiti imenovanje in pectore, što znači da je imenovanje izvršeno u diskreciji i za njega znaju samo Kruna i lice koje je imenovano na takav način. U izuzetnom slučaju, Kruna može sazvati zajedničku sednicu svih savetodavnih tela koja se tada transformišu u Krunski sabor.

Savetodavnim telima Krune predsedava Kruna, koja za poslove koordiniranja imenuje Kancelara, ili poslove Kancelara delegira nekom od članova Krunskog veća. Krunu otelotvoruje Starešina Kraljevske porodice.

Članovi Krunskog veća su Nj.K.V. Princ Naslednik Petar, Nj.K.V. Princ Filip, Nj.K.V. Princ Aleksandar, Dragomir Acović, Đorđe Novaković, Branko Terzić, Dušan T. Bataković i Dušan Babac.

Članovi Krunskog saveta su akademik Matija Bećković, dr Čedomir Antić, Đorđe Đurišić,  prof. dr Miroslav Gašić, prof. dr Dragoljub Kavran, akademik Dušan Kovačević, Emir Kusturica, Predrag Marković, prof. dr Nikola Moravčević, prof. dr Pavle Nikolić, dr Slobodan Marković, dr Milan Parivodić, akademik Slobodan Perović, prof. dr Bogoljub Šijaković, Vladan Živulović i akademik Dragomir Vitorović.

Članovi Krunskog kabineta su Đurđe Ninković, Mirko Petrović, Vladimir Gajić, Milorad Savićević, prof. dr Kosta Čavoški, Vladan Vukosavljević i Dragoslav Micić.

Ne. Posle smrti blaženopočivšeg Kralja Petra II nijedna titula nije bila dodeljena bilo kome. Samo su tri sina (Princ Petar, Princ Filip i Princ Aleksandar) Nj.K.V. Prestolonaslednika Aleksandra II rođeni sa titulama. Štaviše, Kruna je prihvatila da ženski članovi Kraljevske porodice koji su rođeni sa titulama Princeza mogu da nastave da koriste svoje titule čak i posle sklapanja braka, a takođe i u slučaju razvoda braka. Ova počast je lične prirode i ne može biti preneta ni na njihove supruge, niti na njihovo potomstvo.

Pošto je Kruna jedini izvor svih počasti Kraljevske porodice, nijedna titula niti rang nemaju valjanost ukoliko nisu odobreni od strane Starešine Kraljevske porodice.

Svi predmeti iz Dvorova na Kraljevskom imanju na Dedinju potpuno su zaštićeni postojećim zakonima i ne mogu biti izneti bez saglasnosti između Vlade Srbije i Nj.K.V. Prestolonaslednika Aleksandra.

Pre nego što se Nj.K.V. Prestolonaslednik Aleksandar uselio u kuću svojih predaka, napravljen je potpun inventar Dvorova i potpisan od opunomoćenih predstavnika Savezne Vlade i Krune. Svi predmeti su snimljeni video kamerom i fotografisani, a sva evidencija dostavljena u tri primerka (1) Saveznoj Vladi, (2) Kruni i (3) nacionalnoj instituciji najvišeg renomea.

Projekat restauracije i konzervacije priprema se u tesnoj saradnji sa Ministarstvom kulture Republike Srbije, Narodnim muzejom, Narodnom bibliotekom i Muzejom primenjenih umetnosti i biće sproveden na način i u obliku koji predlože ove nacionalne ustanove najvišeg autoriteta i najvećeg ugleda.

Gospođica Davorjanka Paunović (1921-1946) je sahranjena u blizini Belog Dvora 1946. godine. Njena sudbina bila je tragična, a Kruna na nju gleda kao na svedočanstvo davno prošlih vremena i ukoliko njena porodica ne zatraži da se njeni posmrtni ostaci premeste na drugo mesto, ostaće tu gde su.

Kraljevski Dvor na Dedinju izgradio je Nj.V. Kralj Aleksandar I, deda Nj.K.V. Prestolonaslednika Aleksandra. Služio je kao porodična kuća, a Kraljevski par, zajedno sa svojim najstarijim sinom (budućim kraljem Petrom II) preselio se u njega iz Novog Dvora u Beogradu, koji je do tada služio kao privatna rezidencija Kralja. Nj.V. Kralj Aleksandar je 1933. godine dekretom odredio da Novi Dvor u Beogradu (trenutno korišćen kao zvanična rezidencija predsednika Srbije) u buduće služi kao Narodni muzej, a Dvor je preuređen u skladu sa tim.

Nj.V. Kralj Aleksandar I je 1934. godine započeo izgradnju novog zdanja koje će kasnije nositi naziv Beli Dvor, čija je namena bila da služi kao privatna rezidencija za njegova tri sina, Prestolonaslednika Petra, Princa Tomislava i Princa Andreju. Izgradnja je nastavljena nakon atentata na Kralja Aleksandra I u Marseju i dovršena 1936. godine.

Po završetku izgradnje, Beli Dvor je od 1936. do 1941. privremeno dat na korišćenje Nj.K.V. Knezu Pavlu kao prvom među tri Namesnika u Kraljevini, a do punoletstva Nj.V. Kralja Petra II. Novi beogradski Dvor, koji je u to vreme već bio dom Narodnog muzeja, dobio je 1936. novo ime, Muzej Kneza Pavla.

Imovinski status Kraljevskog Dvora i Belog Dvora u Beogradu (Dedinje) je sledeći. Nakon smrti Njegovog Visočanstva Kralja Aleksandra I i tokom Namesništva Nj.K.V. Kneza Pavla, dr Radenka Stankovića i dr Ive Perovića, Okružni sud Grada Beograda koji je bio nadležan za ostavinsku raspravu iza blaženopočivšeg Kralja Aleksandra I, izdao je 27. oktobra 1938. godine rešenje broj O.428/34, kojim se određuje ukupna nepokretna i pokretna imovina Kralja Aleksandra I, opisana detaljno u gore pomenutom rešenju beogradskog Okružnog suda.

Rešenje navodi u tačkama 1-7 svu nepokretnu imovinu na Dedinju, navodeći brojeve parcela iz zemljišnih knjiga, uključujući Dvor sa okolnim zemljištem i šumom, kao i zgradu Belog Dvora sa pratećim objektima. Gore pomenutim rešenjem Okružnog suda Grada Beograda proglašeni su za naslednike celokupne privatne nepokretne i pokretne imovine blaženopočivšeg Kralja Aleksandra I Ujedinitelja njegovi maloletni sinovi Nj.V. Kralj Petar II, Nj.K.V. Princ Tomislav i Nj.K.V. Princ Andrej u jednakim delovima.

Ovo rešenje postalo je pravosnažno 4. marta 1939. godine. Sva ova imovina, kao i ostala imovina Kraljevske porodice konfiskovana je na osnovu dekreta Predsedništva prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije pov. br. 1433 od 2. avgusta 1947. godine, koji u tački 6, član A, navodi da su “Dvor na Dedinju i Beli Dvor registrovani u zemljišnim knjigama Grada Beograda br. 7 na ime Petra, Tomislava i Andreja Karađorđevića, izvodi iz zemljišnih knjiga br. 82, 86 i 89 za 9 parcela“. Gore navedeni dekret stavljen je van snage Zakonom o stavljanju van snage dekreta o konfiskaciji imovine i oduzimanju državljanstva porodici Karađorđević iz 2001. godine. Ovaj zakon odredio je da će uslovi za povraćaj konfiskovane imovine biti određeni posebnim zakonom.

Ovakvo stanje ostalo je nepromenjeno do danas.

Teško je reći jesu li i koji su od brojnih članova Kraljevske porodice sadašnji (ili bivši) pripadnici nekog od stotina tajnih udruženja. U duhu porodičnih pravila, svako takvo članstvo podleže sankcijama Starešine Kraljevske porodice, ali nikakav sličan zahtev nikad nije primljen niti odobren.

Budući da se ovo pitanje i kontraverze obično odnose na masonsku organizaciju i Red Solomonovog hrama, važno je znati da Nj.K.V. Prestolonaslednik Aleksandar nije, niti je ikada bio član bilo koje masonske lože, kao ni bilo koje od brojnih organizacija i sekti koje se proklamuju kao naslednici istorijskog Reda Solomonovog hrama.

Jedan od najčešćih argumenata protivnika dinastije Karađorđević je tvrdnja da Nj.K.V. Prestolonaslednik Aleksandar ne zna svoj maternji jezik.

Tačno je da Nj.K.V. Prestolonaslednik Aleksandar govori srpski jezik sa engleskim akcentom, ali je krajnje zlonamerno i netačno reći da on ne zna svoj maternji jezik!

Posebno je pitanje koji je razlog zašto njegov govor nije savršen i čija je krivica za to? Dolaskom komunista na vlast u Jugoslaviji, Nj.K.V. Prestolonaslednik Aleksandar je neposredno po rođenju proglašen za narodnog neprijatelja i zajedno sa ostatkom porodice Karađorđević zabranjen mu je povratak u zemlju. Odrastao je u tuđini, odvojen od svog naroda i svoje Otadžbine, uz konstantnu životnu opasnost kako od pripadnika komunističkih službi bezbednosti tako i od pripadnika ustaške i drugih emigracija, neprijateljski raspoloženih prema dinastiji Karađorđević. U takvoj, najblaže rečeno, nebezbednoj atmosferi, on nije mogao da provodi vreme sa svojim narodom, i ako je to najviše želeo. Ta prinudna i nevoljna odvojenost od sopstvenog naroda i jeste glavni razlog zašto njegov izgovor nije bolji, ali tu nema krivice Nj.K.V. Presolonaslednika Aleksandra , krivica je na onima koji su kao svog neprijatelja videli bebu od nekoliko meseci!

U našoj javnosti stalno je prisutna priča da Republika Srbija daje sredstva za izdržavanje porodice Karađorđević. Međutim, u pitanju je klasično izvrtanje činjenica i plasiranje poluistina.

Država daje novac za održavanje Dvorskog kompleksa, koji je bespravno otela Karađorđevićima 1945. godine. Kraljevski Dvor je izgrađen ličnim sredstvima Kralja Aleksandra Prvog, a ne državnim novcem, kako bi porodica Karađorđević dobila svoj privatni dom u Beogradu i tako ostavila Stari Dvor da bude samo zvanična rezidencija u kojoj bi se obavljani državni poslovi.

Komunisti su 1945. godine nelegalno oteli i Dvorski kompleks i ostatak imovine Karađorđevića. 2000. godine je Nj.K.V. Prestolonasledniku Aleksandru samo vraćeno pravo da živi u Dvorskom kompleksu, a nije mu vraćena imovina, tako da je on danas podstanar u rođenoj kući. Svaki dinar koji država izdvoji za održavanje Dvora, ona izdvaja za sopstvenu imovinu, do koje je doduše došla nelegalnim putem. U međuvremenu je Dvorski kompleks dobio i status spomenika kulture tako da je vlada Srbije i sa te strane dužna da izdvaja sredstva za održavanje Kraljevskog Dvora.

Do izmene ovakvog stanja stvari može doći samo onda kada nadležne institucije vrate svu bespravno oduzetu imovinu njihovim zakonitim vlasnicima.

Jedan od najčešćih argumenata protivnika dinastije Karađorđević je namerno plasirana laž da je Nj.V. Kralj Petar Drugi ukrao i sa sobom u izgnanstvo poneo zlato iz trezora Narodne Banke Jugoslavije.

Pre Drugog Svetskog rata, vlada Kraljevine Jugoslavije je posedoval 84.574 kilograma zlata, od čega je, kao depozit u Engleskoj banci imala 44.886 kilograma zlata. Po početku rata, veći deo tih rezervi je prebačen u SAD, zajedno sa određenim delom zlatnih poluga koje su bile u Jugoslaviji, pa je iznos depozita u SAD-u bio 47.852 kilograma, a u Velikoj Britaniji 11.203 kilograma.

18. marta 1941. godine, jugoslovenska vlada je na tržištu zlata prodala za devize 20.002 kilograma čistog zlata u korist depozita kod Brazilske banke u iznosu od 11.225.000 dolara.

U trezorima u zemlji ostalo je 10.701 kilograma zlata, od čega u užičkom podzemnom trezoru 9.611, dok je u sarajevskoj filijali Narodne banke ostalo 1.090  kilograma.

Ministar finansija u Simovićevoj pučističkoj vladi, dr Juraj Šutej, naredio je 7. aprila 1941. da se zlato iz užičkog trezora (204 sanduka) premesti u Mostar. Kad je 10. aprila u Zagrebu proglašena NDH, ovo zlato je 14. aprila hitno prebačeno u Nikšić i sklonjeno u pećini Trebjesa. Ni tu nije ostalo, već je 15. aprila prebačeno na aerodrom Krapino polje, radi prebacivanja u inostranstvo. Zlato koje je ostalo u Sarajevu zaplenile su ustaše.

Po evakuaciji Kralja i vlade 15. i 16. aprila 1941. na nikšićkom aerodromu je ostalo 190 sanduka zlata, a vlada i generalitet su zbog male nosivoti aviona sa sobom poneli svega 14 sanduka (674 kilograma zlata). Pučistička vlada je ponela osam sanduka (385 kilograma) a generalitet šest sanduka (289 kilograma).

Zlato koje je vlada donela u Veliku Britaniju moralo je da bude deponovano u Engleskoj banci i od njega su tokom rata isplaćivane plate ministrima u izbegličkoj vladi i ostalim članovima državnog aparata. Preračunato u dolare, to je iznosilo 4.000.000 dolara za količinu od 385 kilograma, po jednima, a po drugima 245 kilograma čistog zlata.

Šta se događalo sa zlatom koje je ostalo u Nikšiću?

Italijani su zaplenili 176 sanduka ili 8.393kilograma čistog zlata. Nemci su u manastiru Ostrog zaplenili četiri sanduka ili 188 kilograma.

Četnici su pronašli i uzeli jedan sanduk.

Ozna je pronašla pet sanduka i predala ih Josipu Brozu.

Posle dugogodišnjih napornih istraživanja Reparacione komisije posle Drugog svetskog rata i restitucija utvrđeno je da je ostalo 49.033 kilograma zlata u vlasništvu FNRJ.

Može se sa sigurnošću kazati da je u Crnoj Gori ukradeno 100 kilograma zlata i to najviše posle bekstva pučista iz Nikšića. Pavelićeve ustaše su zaplenile 1.090 kilograma.

Od predratnih 84.574 kilograma čistog monetarnog zlata, posle rata je preostalo 49.033 kilograma. Šta se desilo sa 35.541 kilogramom državnog monetarnog zlata?

Znatan deo potrošila je izbeglička vlada na finansiranje tokom rata.

Posle rata SAD su procenile da je konfiskovana imovina njihovih građana u Jugoslaviji vredna 17.000.000 dolara. Amerikanci su zahtevali da Jugoslavija to isplati iz svojih zlatnih rezervi koje su bile čuvane u Federalnim rezervama. Tako su Amerikanci iz jugoslovenskog depozita od 47.852 kilograma monetarnog zlata uzeli sebi 15.649 kilograma.

Kralj Petar Drugi je u izgnanstvo sa sobom poneo lični prtljag i samo 26 kilograma zlata. Tokom i posle rata članovi Kraljevske porodice su živeli više nego skromno i priča o ukradenim narodnim parama je dobro orkestrirana laž komunističke propagande.