U okviru rubrike „Lični stav“ pročitajte tekst gospodina Filipa Pejkovića, sekretara Gradskog odbora Beograd Udruženja Kraljevina Srbija – „Zašto Kralj Aleksandar II Karađorđević?“
Tekstovi u rubrici Lični stav predstavljaju izraz autora i nisu zvanični stavovi Udruženja Kraljevina Srbija.
Podstaknut nekim tekstovima koji su se pojavili u poslednje vreme, kao i brojnim komentarima iz kojih se vidi da postoji nejasnoća po pitanju titule Aleksandra II Karađorđevića, prinuđen sam da detaljno govorim o tome.
Prva stvar koja izaziva zabunu, jeste činjenica da je Kralj Aleksandar I Karađorđević vladao kao jugoslovenski Kralj, a time se naizgled čini da je srpski presto napušten i da ne može postojati naslednik istog, nego samo jugoslovenskog prestola. Međutim, ovu dilemu je vrlo jednostavno rešiti:
- u trenutku stvaranja Kraljevine SHS, jedino je Kraljevina Srbija bila priznata država i kao takva postala deo nove države (naravno, i Crna Gora je imala svoju državnost, ali je neposredno pre stvaranja Kraljevine SHS, ona donela odluku o prisajedinjenju Kraljevini Srbiji, čime postaje njen sastavni deo)
- nestankom zajedničke države tokom devedesetih godina, jedino je Srbija nastavila da postoji na temeljima ranije državnosti, obzirom da niti jedna od šest nastalih republika nije pre toga bila nezavisna (izuzev fašističke Hrvatske za vreme Drugog svetskog rata) – čime se kontinuitet kraljevske vlasti Karađorđevića ponovo prenosi na srpski presto
- Srbija je i formalno prihvatila da bude pravni i politički naslednik Jugoslavije.
Ubistvom Kralja Aleksandra I u Marseju 1934. godine, kraljevska titula je preneta na njegovog najstarijeg sina Petra II Karađorđevića, s tim da će do njegovog punoletstva u njegovo ime vladati tročlano namesništvo (po želji pokojnog Kralja).
Kako je Petra II preuzeo kraljevsku vlast nakon puča 27. marta 1941. godine, u trenutku kada je bio maloletan, mnogi ističu da je i to dokaz prestanka kraljevske vlasti dinastije Karađorđević (ukoliko bi ovo bilo tačno, onda je i Kralj Aleksandar Obrenović izgubio pravo na vlast kada je izvršio svoj prvi državni udar, ukidanjem Namesništva). To nužno ne mora značiti, jer se u izuzetnim prilikama Kralj mogao primiti vlasti pre sticanja punoletstva (oni koji tvrde ovo, navode i da se tada punoletnim smatralo lice sa navršenom 21 godinom života, što pokazuje da se nisu dovoljno upoznali sa istorijskim činjenicama; Ustav Kraljevine Jugoslavije iz 1931. godine u članu 35. stav 1. kaže: ,,Kralj i Prestolonaslednik punoletni su kad navrše 18 godina.“)
Napuštanjem zemlje u aprilu 1941. godine, Kralj Petar II nije se odrekao prestola, kao ni vršenja vlasti u zemlji (tada su isto učinili brojni evropski monarsi, poput norveškog Kralja, a koji se nakon istog vratio u zemlju i nastavio nesmetano da vrši vlast). Tokom celog rata, održavao je vezu sa Jugoslovenskom vojskom u Otadžbiji koju je predvodio general Dragoljub Mihailović, ali se i sastajao sa najvišim savezničkim državnicima i vojnim starešinama (između ostalog, primio ga je i američki predsednik Ruzvelt), što jasno potvrđuje stav da su svetski lideri i tada uvažavali Petra II kao legitimnog vladara Jugoslavije.
Uprkos kasnijoj komunističkoj propagandi o Kraljevoj abdikaciji, jasno je dokazano da do toga nije došlo, te se o tome ovde neće biti više reči. Istini za volju, Kralj je preneo određene nadležnosti na Namesništvo, ali je i tada jasno isticao da time ne prenosi kraljevsku vlast niti je se odriče.
Dalje se ističe da Aleksandar II Karađorđević, sin Kralja Petra II, ne može biti naslednik prestola, iz razloga što je rođen na teritoriji druge države. Osim što je soba hotela Kleridžis, u kojoj je 17. jula 1945. rođen Aleksandar II, proglašena jugoslovenskom teritorijom, protiv ove teze stoji i činjenica da ovakvo ograničenje ne postoji u Ustavu Kraljevine Jugoslavije, odnosno nije određeno da naslednik prestola mora biti rođen na njenoj teritoriji.
Navodi se da Aleksandar II ne može biti prestolonaslednik, zbog službe u britanskoj vojsci. Ne samo što ni takvo ograničenje nije predviđeno Ustavom Kraljevine Jugoslavije, niti jednim drugim aktom, nego je u aristokratskim krugovima bila praksa i vrlo učestalo da Kraljev sin službuje u redovima vojske neke prijateljske zemlje (možemo zapaziti da je Karađorđe bio austrijski frajkom u borbi protiv Turaka, Petra I Karađorđević pripadnik francuske vojske u Francusko-pruskom ratu, kao i da je Aleksandar I bio u vojnoj školi u Sankt Peterburgu, po želi njegovog krsnog kuma i ruskog Cara Nikolaja II Romanova; po drugim granama, nalazimo da je Karađorđev sin Aleksa bio ruski carski gardijski poručnik, isto kao i njegov sin Đorđe, zatim Knez Arsen kao konjički potporučnik ruske carske vojske…)
Poslednja i možda najbesmislenija stavka kojom se pokušava osporiti pravo prestolonasledstva Aleksandru II Karađorđeviću, jeste činjenica da je njegova prva supruga Marija da Gloria bila katoličke veroispovesti. Ne samo što je njihovo venčanje obavljeno po pravoslavnom običaju i pred pravoslavnim sveštenikom (o čemu svedoče brojne fotografije, dostupne i na internetu), nego ni jedan pravni akt Kraljevine Jugoslavije ne poznaje takvo ograničenje. Takav vid zabrane poznat je u Velikoj Britaniji, gde od Henrija VIII, koji je prekinuo veze sa Vatikanom i osnovao Anglikansku crkvu, postoji prepreka da naslednik britanskog prestola bude sam katolik ili u braku sa osobom katoličke veroispovesti.
I na kraju, kraljevska titula je prenosiva smrću monarha, a po pravu primogeniture (prvorođenog sina), automatski i nepovratno. To znači da kada je preminuo Kralj Petra II, njegov jedini sin i naslednik je momentalno postao Kralj Aleksandar II Karađorđević.
Shvativši da je nepotrebno korišćenje kraljevske titule, u trenutku kada nema realne vlasti, čime bi mogao izazvati podozrenje, Aleksandar II se odlučio služiti titulom Prestolonaslednika. Ipak, iz svega gore iznetog, vidimo da njemu neosporno pripada pravo na kraljevsku titulu, koju može nesmetano koristiti u svakom trenutku.
Drugim rečima, neće biti ništa pogrešno ako uzviknemo: Živeo srpski Kralj Aleksandar II Karađorđević!
Autor teksta- gospodin Filip Pejković, sekretar Gradskog odbora Beograd Udruženja Kraljevina Srbija
